Μοιάζει η Γη με ζωγραφιά!

Το διαστημοπλοιο σταμάτησε. Βγήκα έξω, μπροστά μου ανοιγόταν...πως να το περιγράψω. Ένας σκοτεινός μαύρος θόλος του διαστήματος. Και αυτό που μου άρεσε πιο πολύ α. ήταν η "ησυχία". Τέτοια ησυχία δεν μπορούσες να την βρεις πουθενά, ούτε στις πιο βαθιές θάλασσες, ούτε στα πιο ψηλά βουνά, ούτε στην πιο βαθιά σπηλία...πουθενα!
Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι!...ήταν κάτι πολύ πιο μακριά από εδώ, τι να ήταν άραγε;;; ...Μα φυσικά η Μητέρα Γη!!! Έστιψα το κεφάλι μου και την είδα. Τόσο όμορφη από μακριά, διαφορετική! Τότε θυμήθηκα τα κυαλια μου. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που είδα...
Γύρισα τη γη ολόκληρη. Όλα μικροσκοπικά και αγαπημένα. Ένα κύμα απέραντης χαράς με πλημύρισε καθώς είδα την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, είδα όμως και κύμματα γκρίζου καπνού να την κυκλώνουν και στεναγχωρέθηκα, λιγότερο πράσινο, λιγότερα δάση...είδα και την τρύπα του όζοντος να μεγαλώνει. Μα είδα και τον Άρη, μικρός και αυτός, σαν μια σταγόνα αίμα που έδινε ζωή στο διάστημα. Έπειτα κοίταξα και την Αφροδίτη, μικρή σαν μια βούλα αγάπης, το "Αστέρι του Βοσκού" όπως συνηθίζουν να την λένε.
Γύρισα στο σκάφος, έριξα μια τελευταία ματιά αποχαιρετίζοντας όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα. Η μηχανή ξεκίνησε, τώρα πια κατευθυνόμασταν προς τη Γη.Τώρα το μόνο που σκέφτομαι, είναι να περιγράψω στους φίλους μου τι είδα στο διάστημα..."Μοιάζει η Γη με ζωγραφιά"!!!